Noong unang panahon, walang pagkain ang mga tao. Ang mga tao ay kumakain ng mga ligaw na prutas at halaman, ngunit hindi ito sapat upang mapakain ang lahat. Isang araw, isang babae na nagngangalang Maganda ang naglakad sa kagubatan nang makita niya ang isang kakaibang halaman. Ang halaman ay may malalapad na dahon at maliliit na bulaklak. Kinuha niya ang halaman at dinala ito sa kanyang tahanan.
Sinubukan niyang lutuin ang halaman, ngunit hindi ito nagiging masarap. Nagalit si Maganda at itinapon ang halaman sa apoy. Ngunit, nang lumabas ang usok mula sa apoy, bigla na lang lumitaw ang mga puting butil mula sa usok. Kinuha ni Maganda ang mga butil at kinain. Masarap ang mga butil at nagustuhan ito ni Maganda.
Ipinakilala ni Maganda ang mga butil sa ibang tao, at nagsimula silang magtanim at kumain ng mga butil na ito. Ang mga butil ay tinawag na palay, at mula noon, naging pagkain na ito ng mga tao.
Ang alamat ng bigas ay nagtuturo sa atin na kahit sa mga pinakahirap na panahon, mayroong palaging pag-asa. Ang pag-asa na iyon ay matatagpuan sa ating paligid, at kailangan lang nating hanapin ito.