Ang Tao, Pusod ng Daigdig
Sa gitna ng kawalan, isang liwanag sumilay,
Ang tao, nilalang na may puso't diwa'y nag-aalay.
Sa kanyang pag-iral, ang pag-ibig ay tumutubo,
Sa kanyang kaisipan, ang karunungan ay sumisibol.
Hindi siya isang alipin ng tadhana o kapalaran,
Kundi isang tagapagtayo ng kanyang sariling kalayaan.
Sa pagitan ng langit at lupa, ang tao'y naglalakad,
Sa paghahanap ng katotohanan, ang kanyang puso'y nagmamakaawa.
Sa kanyang paglalakbay, ang tao'y nagmamahal,
Nagkukusa, lumalaban, at ang kanyang buhay ay inaalay.
Sa kapwa tao, ang kanyang puso'y nagbubukas,
Sa pagtutulungan, ang kanyang diwa'y nagniningning.
Ang tao, isang hiyas na dapat mahalin at pangalagaan,
Ang kanyang dignidad, dapat itaas at ipagmalaki.
Sa kanyang kakayahan, ang pagbabago ay nagaganap,
Sa kanyang pagsisikap, ang mundo'y nagbabago.
Kaya't itaas natin ang ating mga kamay,
At ipagsigawan ang pag-ibig at pag-asa.
Para sa tao, para sa kanyang pag-iral,
Para sa kanyang karapatan, at sa kanyang pag-asa sa kinabukasan.